આપણે એટલે કે આપનો વિશ્વાસુ લેખક સ્કૂલમાં ભણતો ત્યારે કુમારભારતીમાં શરૂઆતમાં કવિતા આવતી. 
તે સમજાવતા શિક્ષક કહેતા, અહીં કવિ એ કહેવા માગે છે કે… ‘મેડોક ફિલ્મ્સ’ની ભૂલ ચૂક માફ જોવાની શરૂ કરી ને ઓલમોસ્ટ બે કલાક વીતી ગયા પછી પણ સમજાતું નથી કે ફિલ્મનો ઉદ્દેશ શું છે અથવા ડિરેક્ટર કહેવા શું માગે છે. આનું રહસ્યોદઘાટન થાય છે ત્યાં સુધીમાં ઘણું મોડું થઈ ગયું હોય છે. ઓક્કે. પોતે જે કહેવા માગે છે (અથવા પોતે કંઈ કહેવા માગે છે એવું બતાવવા) લેખક-દિગ્દર્શકે ટાઈમ લૂપનો પ્રકાર પસંદ કર્યો છે, પણ એ વિશે પછી, પહેલાં વાર્તા જુઓઃ
વારાણસીમાં વસતા રંજન તિવારી (રાજકુમાર રાવ)ને તિતલી મિશ્રા (વામિકા ગબ્બી)ને પ્રેમ છે. રંજનનું તો જાણે સમજ્યા, પણ તિતલીને શું કામ છે એ સમજાતું નથી. રંજન બેકાર છે, ફક્કડ ગિરધારી છે, જીવનમાં શું કરવું છે એ વિશે સ્પષ્ટ નથી, તિતલી સાથે લગ્ન કરવાં એટલી જ સ્પષ્ટતા છે. તિતલીના પિતા (ઝાકીર હુસૈન) કહે છે, તને સરકારી નોકરી મળશે તો લગ્ન કરાવીશ. રંજન નોકરી મેળવવા જાતજાતના પેંતરા રચે છે. એ લાંચનો રસ્તો પણ લે છે. સેટિંગ કરનાર વચેટિયાનું નામ, હે હરિ હરિ… ભગવાન (સંજય મિશ્રા) છે. રંજન જેમની નગરી છે એ શંકર ભગવાનની માનતા પણ લે છે. અને, હર હર મહાદેવ, માનતા ફળે છે, લગ્ન નક્કી થાય, પણ, રંજન માનતા કરવાનું ભૂલી જાય છે. લગ્નના એક દિવસ પહેલાં રંજનને ખબર પડે છે કે એ એને માટે સમયચક્ર થંભી ગયું છે. એ સવારે જાગે ત્યારે લગ્નનો આગલો દિવસ જ હોય. લગ્નનો દિવસ આવે જ નહીં. જો એ સમયચક્ર ફરી વહેતું નહીં કરે તો તિતલી સાથે એનાં લગ્ન ક્યારેય નહીં થાય.
સમયનું ચક્ર થંભી જવું અથવા ટાઈમલૂપ રસપ્રદ વિષય છે. વિદેશમાં ‘ગ્રાઉન્ડહોગ ડે,’ ‘એજ ઑફ ટુમોરો’ કે જર્મન થ્રિલર ‘રન લોલા રન,’ વગેરે યાદ આવે. આપણે ત્યાં ‘રન લોલા રન’થી પ્રેરિત ‘લૂપ લપેટા,’ ‘દોબારા,’ ‘બાર બાર દેખો’ કે ‘ઍક્શન રિપ્લે’ યાદ આવે. ‘ભૂલ ચૂક માફ’ના સર્જક કરન શર્માએ ટાઈમ લૂપને હળવી બાનીમાં, એક મેસેજ આપીને, રજૂ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો છે. કરનનો વિચાર મજેદાર છે, પણ ઓ હેલ્લો, માત્ર સારા વિચારથી સારી ફિલ્મ બનતી નથી, કેમ કે લેખન નબળું છે. અનેક ઠેકાણે તો ઓબ્જેક્શન લેવાનું મન થાય એવું લેખન છે. જેમ કે, પ્રેગ્નન્સીને તુચ્છ બનાવતો આ સંવાદઃ “દુનિયાનું સૌથી ઈઝી કામ છે બાળક પેદા કરવું, પણ એમાંયે 9 મહિના લાગી જાય છે.” ફિલ્મમાં એક પુરુષની એટલા માટે હાંસી ઉડાડવામાં આવે છે કેમ કે એની પત્ની નાના પાયે અથાણાંનો બિઝનેસ કરીને ઘરખર્ચ ચલાવે છે.
હા, ક્લાઈમેક્સ સારી રીતે લખાયો અને શૂટ થયો છે, પણ મેરિટ અને મોરાલિટી (લાયકાત અને નૈતિકતા)નો સંદેશ હજુ વધુ સારી રીતે આપી શકાયો હોત.
ફિલ્મની મને ગમી ગયેલી વાત એટલે અખૂટ ઊર્જાવાન રાજકુમાર રાવ. સાવ સહજતાથી એ વાર્તાને રસપ્રદ બનાવવાના પ્રયાસ કરે છે. વામિકા ગબી ઓકે. આ ઉપરાંત, નૉર્થ ઈન્ડિયા, ખાસ કરીને વાર્તાની પૃષ્ઠભૂ વારાણસી હોય તો એમાં ચાર ચાંદ લગાડતા કેટલાક સપોર્ટિંગ એક્ટરોનો સબળ ટેકો ડિરેક્ટરને મળ્યો છે. જેમ કે, રંજનની બહેન કેરીના બૉયફ્રેન્ડની ભૂમિકામાં જય ઠક્કર, સીમા પાહવા, અનુભા ફતેહપુરી, હિમાંશુ કોહલી, રઘુબીર યાદવ, ઝકીર હુસૈન, ઈશ્તિયાક ખાન વગેરે. ભગવાન શિવની પાવન ભૂમિ વારાણસીની ગલીઓ, ગૌમાતા, ગુરુઓ, ગેંદાનાં ફૂલ પણ અહીં પાત્રો બન્યાં છે.
ટૂંકમાં એક સારો કથાવિચાર, અપાર શક્યતાઓ કેવી રીતે વેડફાઈ જાય એનું ક્લાસિક ઉદાહરણ છેઃ ‘ભૂલ ચૂક માફ.’ જો વીકએન્ડમાં કંઈ જ કરવાનું ન હોય તો આ એવરેજ ફિલ્મ જોઈ શકો.
