મેનેજરના શબ્દો સાંભળી કાર્તિક ધ્રુજી ગયો

કાર્તિક દિલ્હીથી અમદાવાદની ફ્લાઈટમાં બેઠો હતો. હજુ ફ્લાઇટ ટેક ઓફ કર્યું જ હતું કે તેનું મન વિચારોના વમળમાં ઘેરાયું. આજે તેનો જન્મદિવસ હતો. રાત્રે આઠ વાગ્યે કાર્તિક પેલેસમાં લગભગ ત્રણસો મહેમાનોની વચ્ચે તે વિશાલ કેક કાપવાનો હતો. સમયસર ઉઠી હોત તો તેની ફ્લાઇટ સાત વાગ્યે અમદાવાદના સરદાર પટેલ ઇન્ટરનેશનલ એરપોર્ટ પર પહોંચી જાત અને લગભગ ચાલીસ મિનિટમાં તે કાર્તિક પેલેસની લક્ષરી સુઈટમાં પહોંચી ગયો હોત. વીસ મિનિટમાં ઝડપથી નાહીને નવું સુઈટ પહેરીને નીચે બોલરૂમમાં પહોંચવાનો અને મહેમાનોને આવકારવાનો તેનો પ્લાન હતો. પરંતુ પ્લેન જ અડધો કલાક મોડું ઉડ્યું હતું દિલ્હીથી એટલે ઓછામાં ઓછું પંદર મિનિટ તેની શિડ્યુલ ડીલે થશે તેવું તેનું અનુમાન હતું.

‘કઈ નહિ, બધા સમજશે કે તેની ફ્લાઇટ લેટ હતી.’ કાર્તિકે મનોમન વિચાર્યું.

ફરીથી તેના વિચારો તેને દિલ્હી તરફ લઇ ગયા. આજ સવારથી તેની એકપછી એક મિટિંગ ફિક્સ હતી. ઇન્વેસ્ટમેન્ટ બેંકર્સ સાથે લાંબી મિટિંગ ચાલેલી. ઓડિટ ટિમ સાથે નક્કી કરેલા સમય કરતા વધારે મોડું થઇ ગયેલું. મિનિસ્ટરની  ઓફિસમાં પોતે તો સમયસર પહોંચી ગયેલો પરંતુ તેઓ જ મોડા આવ્યા અને પછી માંડ પાંચ મિનિટ મુલાકાત થઇ હશે કે મિનિસ્ટરને પ્રધાનમંત્રી કાર્યાલયમાં જવા માટે નીકળવું પડશે તેવી સૂચના ઓફિસમાં આવી એટલે મુદ્દાની વાત તો થઇ જ ન શકી. કાર્તિક નમસ્તે કરીને નીકળી ગયો અને આવતા અઠવાડિયે ફરીથી મળવા આવવાનું નક્કી કર્યું.

કાર્તિકે છેલ્લા વીસ વર્ષમાં એટલી પ્રગતિ કરી હતી હવે તેનો સમય પોતાનો રહ્યો નહોતો. સવારથી લઈને મોડી રાત સુધી એક પછી એક મિટિંગમાં તે વ્યસ્ત રહેતો પરંતુ મહેનત કરવાથી તે પાછો પડે તેવો નહોતો. એટલે જ તો તેને આટલી જલ્દી સક્સેસ મળી હતી. ગુજરાતમાં દરેક મોટા શહેરોમાં સૌથી મોંઘા વિસ્તારમાં ભવ્ય કાર્તિક પેલેસ ઉભા થયા હતા અને રાજ્યની સૌથી મોટી હોટેલ બ્રાન્ડ તરીકે પ્રખ્યાત બન્યા હતા. કાર્તિક ટેક્સટાઇલ્સ અને કાર્તિક ટ્રાવેલ્સ પણ ટોપની બ્રાન્ડ બની ચુક્યા હતા. જોતજોતામાં તો કાર્તિક સૌરાષ્ટ્રના એક ગામડામાંથી આવેલા નાના ખેડૂતના પુત્રમાંથી બિઝનેસ ટાઇકૂન બની ચુક્યો હતો.

રાજ્યના બધા જ સમાચારપત્રો, મેગેઝીન અને ટીવી ચેનલ વાળાએ કાર્તિકના ઇન્ટરવ્યુઝ કરેલા. ફ્રન્ટ પેઝ પર ફોટો આવવો અને પ્રાઈમટાઈમમાં ઇન્ટરવ્યૂ આપવો કાર્તિક માટે નિયમિત થઇ ગયું હતું. ‘આ બધી પ્રસિદ્ધિ અને સફળતા કેટલી ઝડપથી મળી ગયા. ‘કાર્તિકે વિચાર્યું કે પ્લેનમાં ટર્બ્યુલન્સને કારણે ઝાટકો વાગ્યો. તેના વિચારોની હારમાળા તૂટી અને ખ્યાલ આવ્યો કે છેલ્લા એક મહિનાથી ગુજરાતી છાપાઓએ તેની ઇમેજ બગાડવામાં કઈ બાકી રાખ્યું નહોતું.

‘કરચોરી કરીને ટ્રાવેલ્સનો બિઝનેસ ચલાવે છે.’ એક સમાચારપત્રમાં હેડલાઈન હતી.

‘કાર્તિક પેલેસ એટલે અય્યાશીનો અડ્ડો.’ બીજા છાપામાં ફ્રન્ટ પેજમાં છપાયેલું.

‘ભ્રસ્ટાચારના પાયાપર ઉભું થયેલું એમ્પાયર – કાર્તિક એન્ટરપ્રાઇઝ’ એક મેગેઝીને કવર પેજ પર લખેલું.

આ જ લોકો થોડા દિવસ પહેલા તો પોતાને ગુજરાતનો યુથ આઇકોન ગણાવતા હતા અને અદાણી-અંબાણી સાથે સરખામણી કરતા હતા. અચાનક કેવો રંગ બદલ્યો છે બધાએ – આ મીડિયાવાળા કોઈના ન થાય. કઈ વાંધો નહિ. થોડાદિવસમાં બધું ઠંડુ પડી જશે – કાર્તિકના મનમાં એ વિશે કોઈ શંકા નહોતી.

આજે રાત્રે બર્થડે પાર્ટીમાં મીડિયાના તંત્રીઓ, મોટા મોટા અધિકારીઓ અને રાજકારણીઓ આવવાના જ છે ને, કાલથી ફરીથી સારું સારું લખવા માંડશે. આવતીકાલે તો મોટા મોટા લોકો સાથે તેના ફોટો છપાશે અને તેણે કારકિર્દીમાં જે રીતે અલ્ટ્રા સક્સેસ મેળવી છે તેની વાતો છપાશે. બધું જ આવતી કાલે બદલાઈ જશે-કાર્તિકને વિશ્વાસ હતો. આવનારા બધા જ મહેમાનોને રિટર્ન ગિફ્ટમાં એવી મોંઘો વસ્તુઓ આપવાની વ્યવસ્થા કાર્તિકે કરાવેલી કે એટલી મોંઘી તો એ લોકો ગિફ્ટ પણ ન લાવ્યા હોય. એ જ તો તરકીબ હતી કાર્તિકની લોકોને પોતાના હાથમાં રાખવાની. પૈસા અને પાવર આગળ તો સૌ નાના પડે તેવો કાર્તિકનો દ્રઢ વિશ્વાસ હતો. વળી તે એવું માનતો કે કોઈને ડાઇરેક્ટ લાંચ આપો તે અજુગતું લાગે પરંતુ આ રીતે રિટર્ન ગિફ્ટના નામે જે માર્કેટમાં આવેલા લેટેસ્ટ અને સૌથી મોંઘા મોબાઈલ તે આપવાનો હતો તે તો સિસ્ટેમેટિક બ્રાઈબ કહેવાય તેમાં તો કોઈને વાંધો ન જ હોઈ શકે.

પોતાની આ ચાલાકી પર તે મનોમન ખુશ થયો અને આજે રાત્રે આવનારા મહેમાનોમાં શરૂઆત મંત્રીથી કરીને પછી મેયર અને પછી પોલીસ અધિકારીઓ અને પછી મીડિયાના તંત્રીઓ સાથે બરાબર વાતચીત કરીને આવતી કાલથી તેની વિરુદ્ધમાં કઈ જ ન છપાવું જોઈએ અને માત્ર તેની પ્રસંશા જ સંભળાવી જોઈએ તેવી વ્યવસ્થા કરી લેવાનો તેનો પ્લાન હતો.

‘ખરાબ વાતાવરણને કારણે આપણું વીમાન એક કલાક મોડું પડશે.’ પાઇલોટે જાહેરાત કરી.

‘આજે જ વાતાવરણને પણ ખરાબ થવું હતું?’ કાર્તિકની આંખો લાલ થઇ ગઈ પરંતુ પોતે એમાં કઈ જ કરી શકે તેમ નહોતો.

આખરે એક કલાક અને પાંચ મિનિટના વિલંબથી વિમાન અમદાવાદ એરપોર્ટ પર ઉતર્યું.

તેની મર્સીડીઝ બહાર ડ્રાઈવર સાથે તૈયાર હતી. ‘ઝડપથી કાર્તિક પેલેસ પહોંચ્યો.’ કાર્તિકે સૂચના આપી.

ટ્રાફિકની વચ્ચેથી ડ્રાઈવર પોતાનો માર્ગ શોધતો વીસ મિનિટમાં કાર્તિક પેલેસ પહોંચ્યો અને એન્ટ્રન્સ પાસે પોર્ચમાં ગાડી રોકાઈ ત્યાં કાર્તિક પેલેસના ડ્યુટી મેનેજરે કાર્તિક માટે દરવાજો ખોલતા કહ્યું, ‘સર, આજે…’

‘હમણાં કોઈ વાત નહિ. મહેમાન રાહ જોતા હશે.’ કાર્તિકે મેનેજરને બોલતા અટકાવ્યો અને પોતે દોડતો બોલરૂમના દરવાજા પાસે પહોંચી ગયો. મેનેજર પાછળ પાછળ આવ્યો.

કાર્તિક એક સેકન્ડ માટે થોભ્યો અને પછી બોલરૂમના વિશાળ દરવાજાને ધક્કો માર્યો. વજનદાર દરવાજો બોલરૂમમાં અંદર તરફ ખુલ્યો અને કાર્તિક ત્વરાથી અંદર દાખલ થયો.

જેવો તે અંદર પ્રવેશ્યો કે તેની આંખો પહોળી થઇ ગઈ. અંદર એકદમ અંધારું હતું. સરપ્રાઈઝ લાગે છે મારા માટે – તેણે વિચાર્યું પણ કોઈ હલનચલન ન થતા તેણે બાજુ પર હાથ લંબાવીને લાઈટ ચાલુ કરી. બોલરૂમના ઝૂમર ઝળકી ઉઠ્યા અને આખા રૂમમાં પ્રકાશ પથરાયો. બોલરૂમ એકદમ ખાલી હતો. અંદર કોઈ જ નહોતું. કાર્તિકની આંખો અને મોં બંને ખુલ્લા રહી ગયા.

‘સર, હું આપને એજ કહેતો હતો. કોઈ આવ્યું નથી.’ ડ્યુટી મેનેજરે ડરતા ડરતા કહ્યું.

કાર્તિકને ખબર હતી કે બધા માટે નિમંત્રણ પોતે નક્કી કરેલી મહેમાનોની યાદી અનુસાર જ ગયેલા. બરાબર ત્રણસો મહેમાનોને નિમંત્રણ હતું. છેલ્લા પાંચ વર્ષમાં તો ક્યારેય એવું બન્યું નહોતું કે કાર્તિકનું નિમંત્રણ હોય અને કોઈ ન આવે.

‘સર, તમારી ઓફિસમાં સેલ્સ ટેક્સના અધિકારીઓ રાહ જુએ છે. તેઓએ બધી ફાઈલો અને કોમ્પ્યુટર પર કબ્જો લઇ લીધો છે.’ મેનેજરનો અવાજ માંડ માંડ નીકળી રહ્યો હતો કે પછી કાર્તિકના કાનની શ્રવણશક્તિ ઓછી થઇ ગઈ હતી તે કહી શકાય તેમ નહોતું.

(યુવાન લેખક રોહિત વઢવાણા ઇન્ડિયન ફોરેન સર્વિસના અધિકારી છે અને હાલ ભારતીય હાઈ કમિશન, કેન્યામાં ડેપ્યુટી હાઈ કમિશનર તરીકે ફરજ બજાવે છે. વિચારો લેખકના અંગત છે.)